Nie mogłam się oprzeć

Korzystając z chwili, kiedy córcia ucięła sobie przedpołudniową drzemkę, wymknęłam się na dwór z aparatem fotograficznym. Musiałam uwiecznić tę pierwszą tej zimy... zimową aurę. Bo wciąż, od kilku dni, napatrzeć się na nią nie mogę. Wyglądam przez to okno, wyglądam... A to po śniegu sobie pochodzę. A to do ogrodu zajrzę. A tam wszędzie... cudnie jest po prostu. Cieszę się jak dziecko, wiem, ale naprawdę zimą śnieg być musi. A najlepiej jak napada raz, a porządnie - tak jak kilka dni temu i będzie sobie trwał, skąpany w mrozie. Dlatego też wyszłam tylko na chwilę bez córci, bo spacer przy -11 st. C na otwartym polu z kilkumiesięcznym maleństwem nie jest najlepszym pomysłem, według mnie. Nie znaczy to oczywiście, że nie wychodzimy z domu. Wychodzimy, ale na krótko, bo mróz ścina niewinne policzki i usteczka, mimo warstwy ochronnej specyfików zimowych. Rączki marzną, mimo ciepłych rękawic... Wychodzimy sobie więc na krótki spacer na kilka minut, albo jedziemy na samochodową wycieczkę, z obowiązkowym krótkim postojem w lesie. Tam tak nie wieje i w ogóle las zimą jakby cieplejszy jest. Zdjęć z lasu nie mam, za to mam z własnego ogrodu. Do szczęścia brakowało mi jedynie słońca, które pięknie rozjaśniłoby otulony bielą krajobraz, ale trudno. Jest, jak jest... Zapraszam na krótki spacer po moim ogrodzie.

Dzika róża otulona śniegiem fot. Wierzbowisko

Pusto, cicho i biało, jak okiem sięgnąć fot. Wierzbowisko

Krwawniki zaczarowane mrozem fot. Wierzbowisko

Inna róża zastygła na pergoli... fot. Wierzbowisko

A jeszcze inne zamieniły mój bajecznie pachnący latem różany zakątek w tajemnicze królestwo lodu. Groźne, ale jakże piękne fot. Wierzbowisko

Tawuła van Houte'a - biała latem, gdy kwitnie, biała wiosną, gdy odpoczywa fot. Wierzbowisko

Żarnowiec uśpiony czeka na ciepło, by podnieść swe skostniałe wąsy ku słońcu fot. Wierzbowisko

I tylko warzywnik jest naprawdę uśpiony. Nawet jarmużu nie widać już spod grubej czapy śniegu fot. Wierzbowisko