Wierzbowisko - starego siedliska czar

Takie oto miniaturowe, bo na rozmiar ledwie 62-68 cm wydziergałam z bawełny. Domowe sweterki fot. Wierzbowisko Nasza czteromiesięczna córcia jest nimi zachwycona - to taka nasza domowa moda. Są ciepłe, tak w sam raz na jesienno-zimowe dni. Obszerne, bo rękawy mają bardzo luźne, a dekolty nie wrzynają się w szyję. To najprostszy model swetra, zrobiony w jednym  kawałku fot. Wierzbowisko  Szary z żółtą kieszonką powstał z bawełny Dropsa. Dziergany w jednym kawałku. Rękawy trochę w nietoperza, by były wygodne. Duży dekolt, by nie trzeba było doszywać guzików. A kieszonka w sam raz pomieści smoka albo inne skarby. Mieszanka lnu, bawełny i akrylu - ciepło, miękko i dobrze się pierze fot. Wierzbowisko Wygodne zapięcie przy dekolcie fot. Wierzbowisko Nieco inny jest model żółty. Też luźny, ale robiony z czterech części, czyli tradycyjnie. Za to włóczka to dwie nitki razem: żółty len z bawełną (pół na pół) litewskiej firmy Midara i jasno beżowy Jeans firmy Yarn Art czyli b

Zasadniczo nie przepadam za większymi dzianinowymi projektami z bawełny. Bo ciężka, w porównaniu z innymi włóczkami. Bo sztywna, w porównaniu z innymi włóczkami. Bo łatwo się wyciąga. Bo... Wymieniać można by wiele przeciwności, dla których wystrzegam się czystej bawełny na drutach (piszę o takiej zwykłej, nie merceryzowanej, nie egipskiej itd, uszlachetnianych, przez co i cenowo zwykle są "szlachetniejsze"). O tym wszystkim wiem. Nic jednak nie poradzę na to, że nie lubię sztucznideł. Wyjątkiem są akrylowe dzianiny, które specjalnie luźniej robię, by oddychały, bo mnie nie uczulają i dobrze się noszą. Akryl w dodatku (najczęściej kupuję go u naszego polskiego producenta - firmy Arelan w ich firmowym sklepie internetowym) jest miły cenowo i kiedy trzeba np. 2 kg wełny na wielki swetro-płaszcz do kostek, opłaca się z niego dziergać. Bawełnę też bardzo lubię, pod warunkiem, że nie ja muszę mieć ją na drutach. No, ale jak to z babską przekorą bywa, tak się jakoś sa

Kochani moi. Niestety, nie mam czasu na prowadzenie jednocześnie dwóch blogów - Wierzbowiska oraz Tradycji dla małych, dlatego ogłaszam wielkie porządki. Od dzisiaj blog Tradycja dla małych przestaje istnieć, a jego treści znajdziecie w Wierzbowisku.

Uwielbiam dziergać dla dzieciaków, bo wystarczy jeden, góra dwa wieczory i swetrzysko gotowe. Niecałe 30 dag włóczki, a ile szczęścia! Ten oto zamieszkał w szafie mojej czteromiesięcznej córci. Fot. Wierzbowisko  Wykonałam go z trzech nitek: cieniowanej bawełny Bella firmy Alize, bawełny z akrylem w kolorze starego różu, też Alize i jasnoróżowego Kocurka Arelanu. Ogólnie skład mieszanki wyszedł 50 proc. bawełny i 50 proc. akrylu. Druty proste nr 4.5, by dzianina była zwarta i ciepła. Dzięki temu, że w mieszance nitek jest akryl, robótka jest plastyczna i lekka, puszysta o wiele bardziej niż z samej bawełny. Bawełna za to nadaje jej "oddechu" i sprawia, że dzianina oddycha na człowieku. Przód zdobiony warkoczami i guzkami. Fot. Wierzbowisko  Taki sam rękaw jest na środku rękawka. Tył prosty, by było wygodnie. Fot. Wierzbowisko Sweter jest z gatunku oversize. Specjalnie, bo ma pomieścić pod spód kilka cebulkowych warstw ubranka, w zależności od pogody.

Nie jestem farmakologiem. Nie jestem zielarzem. Ale jestem osobą, która coraz bardziej świadomie stara się wykorzystywać w swojej kuchni, apteczce i kosmetyczce cudeńka, jakimi obdarza nas matka-natura. Naturalne. Kiedyś kupowałam mikstury do smarowania twarzy i ciała w sprawdzonych sklepach internetowych, za niemałe - w porównaniu do chemicznych odpowiedników - pieniądze. Dzisiaj zaopatruję się tam w mydła, robione na badzie olejów, a nie gliceryny, bo moja skóra woli właśnie takie. Uczyłam się jak poszczególne składniki wpływają na moją skórę - po 40-tce, mającą wokół świeże warmińskie powietrze, bez spalin, nie zmęczoną nadmiarem kosmetyków do makijażu, stosowanych przeze mnie na tzw. wyjście, a i to z umiarem. A mimo to kapryśną, bo: - tłustą, choć widzę, że na "stare" lata, czyli po 40-tce zmienia się w kierunku bardziej suchej, stąd kremy extra nawilżające zastępuję tłustymi, - nadwrażliwą na chemię - natychmiast robi się wściekle czerwona, kiedy producent przesadzi z

W poprzednim poście pokazałam Wam fragmenty swoich rabat, na których, prócz aksamitek i cynii, pysznią się nagietki. Mam ich dużo, zawsze. Są niezawodne - nie straszne im wiosenne przymrozki, przejściowe susze - palowy korzeń potrafi głęboko wbić się w ziemię, poszukując wilgoci. Szkodzi im nieco niska temperatura i nadmiar deszczu, bo te kwiaty wrażliwe są na mączniaka, a grzyb ten doskonale rozwija się właśnie przy deszczowej, chłodnej aurze. Trudno. Nagietek na rabacie warzywnej fot. Wierzbowisko Nie o tym jednak dzisiaj. Dzisiaj o niewątpliwych zaletach nagietka - tak tych ogrodowych, jak i dla naszej urody. Nagietek w ogrodzie sieję na przeróżnych rabatach. Jeśli zacienia mi jakieś warzywa, po prostu go przycinam albo wyrywam, bo na zasobnej w składniki pokarmowe glebie potrafi rozrosnąć się do pięknego kolorowego "krzaczka" o metrowej prawie wysokości. Sieję go w warzywniku, bo: -  przyciąga pszczoły, które zapylają kwiaty, -  przyciąga owady z rodziny bzygow

Ogrodem w tym roku się nie chwalę. Nie miałam czasu się nim zająć, bo na świat z końcem lipca przyszła nasza córcia. Starałam się jako tako podlewać skrzynie z cukinią, buraczkami, marchewką, groszkiem cukrowym, kukurydzą i fasolkami. Jakoś udało mi się wyhodować zapas warzyw, niewielki, za to ekologiczny, który zamknę na zimę w słoiczkach dla naszego maluszka. Źle mi z tym, że działka trawskiem i zielskiem niekontrolowanym zarasta. Owszem, lubię łąkę, ale nie wszędzie i nie byle jaką. Nie taką, która pełna jest łopianów i ostów. Gdzieniegdzie taka jest, ale już powolutku zaczynam robić z nią porządek. O dziwo, udało mi się zachować rabaty z kwiatami. Jak się okazuje, pomysł, by sadzić na tyle gęsto, by chwasty nie miały dla siebie miejsca, sprawdził się doskonale. Dzisiaj pokażę Wam maleńki skraweczek, rabatę w energetycznych kolorach, właściwie już zbliżającej się jesieni. Oto one: Aksamitki i czerwone cynie wysokie - nie wymagały żadnej pielęgnacji, nawet podlewania, bo aura w t